Brasserie Julien in Parijs

Dit weekend waren we met de gehele familie in Parijs. Voedsel was zeker geen hoofddoel van deze trip maar je wilt toch wel fatsoenlijk eten tijdens je weekendje uit.
Omdat vooruit plannen niet mijn sterkste kant is, bleken, eenmaal in Parijs, de beste restaurants in de buurt van ons hotel uiteraard al volgeboekt. Mijn echtgenote en ik hebben een groot talent om in een vreemde stad feilloos het slechtste restaurant uit te kiezen dus de stemming zat er niet goed in terwijl wij hongerig en doelloos door Parijs zwalkten.
Op het dieptepunt van onze speurtocht, onder dreiging van een echtscheiding en vervroegde terugkeer naar het Vaderland, ontwaarden wij het warme schijnsel van Brasserie Julien. Een blik op het interieur was voldoende voor de redding van ons huwelijk en mijn verjaardag. Want deze queeste was ook een zoektocht naar een geschikte locatie voor mijn verjaardagsdiner.
Julien is een klassieke Parijse brasserie met een schitterend en origineel art nouveau interieur. Echt heel erg mooi en een van de fraaiste restaurants waar ik ooit gegeten heb.

Het voedsel was klote.

Aangebrand taartje van asperge. Doodgekookte kip. Steak tartare met grove brokken ui waar we van aan de scheiterij raakten. Plak foie gras uit de discount supermarkt met jam uit een potje.


Toch heb ik geen spijt want het interieur maakte de culinaire ellende meer dan goed. Bovendien was het menu heel schappelijk geprijsd, slechts 30 euro voor 3 gangen. De wijn was lekker en de bediening heel vriendelijk. Het kan allemaal veel erger weet ik uit ervaring.


Vreemd is het wel, waarom zulk slecht voedsel serveren in zo'n fantastische mooie omgeving?

Haggis en de Schotse Keuken

De reputatie van Schotland is niet al te best: koud, regen en nare stekende minivliegjes. Klopt allemaal weet ik nu uit eigen ervaring maar de natuur en het goede eten was fijn om het kleumen in de tent te verzachten. Ja, Schotland biedt meer dan gefrituurde candybars.
Haggis bijvoorbeeld is verassend lekker. De smaak doet wat aan balkenbrij denken maar dan intenser. De structuur is heel anders, veel grover door het gebruik van havermout en grof gehakte ingewanden. De Haggis boven is een redelijk traditionele variant, weliswaar in een kunstdarm en niet in een schapenmaag afgevuld. Ik at ook haggis in de vorm van worstjes en zelfs een soort gefrituurde haggisballetjes.
Eigenaardig is de Lorne Sausage, een soort worst in plakken maar wel, zoals veel Engelse worst helaas, met nogal veel zetmeelvuller. Dit soort worst wordt bij het ontbijt gegeten en de versie die u hier ziet is bijzonder omdat er in het midden een plak Black Pudding verwerkt is.

De producten op de foto's kocht ik overigens hier, op de terugweg naar Newcastle.

En verder mis ik de handgedoken sint jakobsschelpen nu al! Zelfs op de meest afgelegen plekken kun je echt geweldig eten, een raadsel waarom die Schotten zo ongelofelijk ongezond zijn.

Eten met Kleuter bij Yamazato (één Michelinster)

Omdat ik jarig was, het wel een leuk experiment vond en de geliefde kleuter een groot sushiliefhebber is, besloten we eens uitbundig Japans te gaan lunchen.
Op de begane grond van het Okura hotel zit Yamazato, het enige Japanse restaurant in Europa met een Michelinster. Zo af en toe eten we er wel eens, het seizoensmenu is waanzinnig: iedere gang een absoluut kunstwerk.
Met onze kleuter (5 jaar) leek het verstandiger om alleen een sushilunch te gebruiken en dat verliep wonderwel. Direct buiten de restaurantramen bevindt zich een vijver met grote koikarpers en dat maakte het ontberen van door Yamazato geleverde potloden en kleurplaat meer dan goed. De maki sushi's, vreemd genoeg hebben ze ook gewoon ordinaire California rolls, gingen vervolgens soepeltjes naar binnen.

Toch ga ik niet meer naar Yamazato voor de lunch, de sushi was zeker niet van de exceptionele kwaliteit die ik verwacht had. Best lekker hoor, fraai vormgegeven versiering ook, maar niet de geestverruimende ervaring van het Kaiseki seizoensmenu.
Bovendien werden er geen kinderstokjes geleverd en ik vind het ook bizar dat de verpakking van de eetstokjes bedrukt is met reclame voor Gekkeikan sake. Prima voor een doorsnee Japans restaurant maar op dit niveau erg raar. Verder is het personeel ook niet echt goed geinformeerd. Ik wilde wat bijzondere Japanse drankjes proberen en bestelde rose en troebele sake, prima voor bij de sushi volgens de Japanse mevrouw die ons bediende. Alleen omdat de rose sake op was kregen we de sommelier te spreken. Die vertelde ons dat de troebele sake erg zoet is en helemaal niet geschikt om bij sushi te drinken. Wel weer sympathiek was dat hij ons vervolgens twee alternatieven liet proeven.

Logistiek dus geen probleem, eten op Michelin niveau met een kleuter. Je kunt niet vroeg genoeg beginnen.
Sushi in Yamazato, niet doen. Ga voor een Kaiseki menu.

Russische Gefermenteerde Tomaten.

Zelf groenten fermenteren is mooi werk maar de boog kan niet altijd gespannen zijn. Nadat de geliefde kleuter het wereldrecord sushi eten onder de 6 jaar scherper had gesteld (14 stuks ruim binnen de 10 minuten) kwamen we na het verlaten van Japans restaurant Tempura langs de nabijgelegen Russische delicatessenzaak Blin, ook op de Plantage Kerklaan.
Mooie zaak, met veel onleesbare tijdschriften, een schimmig achterkamertje met rokende Russen en een enthousiaste en flamboyante eigenaar. Precies wat je bij een geemigreerde Rus voorstelt.
Heel veel potten met ingemaakte en gefermenteerde groenten en paddestoelen, lekkere worstjes, droge vissnacks en Champagne met coole Cyrillische opschriften.
Maar het hoogtepunt was een pot met verse gefermenteerde tomaten. Pomidori, "eingelegte Fasstomaten", mijn Bulgaarse buurvrouw kon het Cyrillisch voor me vertalen en de bovenste tekst schijnt weinig zout te betekenen.
De smaak is echt sensationeel. De tomaten zijn niet superrijp en vrij hard, ik was dan ook in eerste instantie niet hoopvol gestemd. Mild zout, een licht zuurtje door de fermentatie, laurier, peterselie, knoflook en een flinke dosis hitte van rode pepers. Waanzinnig lekker!

Koreaans Eten.

Buitenveldert is het lelijkste Stadsdeel van Amsterdam. Toch kom ik er nog wel eens, het bezit namelijk de hoogste concentratie Koreaanse restaurants van Nederland en misschien wel van heel West Europa. Genoeg reden om koers te zetten naar Buitenveldert want Koreaans eten is superlekker.
Vandaag aten wij in Hwa Won. Om de hoek zit Korea, duurder, genoteerd in Lekker, maar zeker niet beter. Iets verderop bij de sneltramhalte van Boshuizenstraat zit Mi Ka en in het nabijgelegen winkelcentrum Groot Gelderlandplein vind je ook nog een Koreaanse winkel waar je kunt lunchen.
Lekker gegeten, als voorgerecht deelden we het boven afgebeelde gegrilde varkensvlees met Kimchi en tofu. Dit is mijn favoriete Koreaanse gerecht, ik kan me de naam nooit herinneren maar vind het meestal wel op de kaart.
Hierna aten we Koreaanse barbecue, Bulgogi. Ik maak het thuis met kant en klare Bulgogi mix, je kunt het ook zelf maken, maar in een restaurant smaakt het toch het lekkerst vind ik.
Je krijgt bij Koreaans eten altijd een boel bijgerechtjes, Kimchi in een aantal gedaantes natuurlijk, maar dit keer ook gemarineerde aardappel, tauge, gefrituurde tofu met sesam, en driehoekjes van pannenkoek met paprika.
We dronken Koreaanse sake en ik bestelde ook nog Soju. Eigenlijk een beetje te sterk en zoet voor bij het eten.

Een aanrader dit restaurant: niet goedkoop, we waren bijna 100 euro kwijt met twee personen, je kunt bijna niet communiceren met het bedienend personeel, maar het eten is supergoed.

Hoog Holten

Dit weekend waren we er even uit, onze geliefde kleuter kon bij oma logeren en de ouders bij Hoog Holten.

De Holterberg is met zijn 76 meter nu niet bepaald een berg, een heuvel eigenlijk ook niet. Meer een bultje. Hoog Holten ligt ergens "bovenop", midden in wat in Nederland doorgaat voor bos. Aangeplante rijtjes anemische dennetjes en wat plukjes authentiek loofbos. Maar, voor de natuur kwamen we niet, die behoefte hebben we een paar weken geleden al bevredigd.
Lekker eten en rieleksen, dat lukt wel in Holten. Goed menu, ga het niet helemaal af maar de hoogtepunten waren een amuse met een mooi zoet/zout contrast, auberginesoepje met geitenkaasschuim, kwartelconfit met een rose kwartelboutje en een lekker dessertsoepje van, ik meen, perzik met een kaneel/Baileys ijseilandje. Wijnarrangement was ook in orde, jammer alleen dat de aperitief cava en de rode wijn bij het hoofdgerecht wat te warm werden geserveerd. Deze rode wijn werd ook aangeprezen als afkomstig van een Noord Italiaans eiland dat eigendom is van de familie Swarovski. U weet wel, van het wansmakelijke kitschkristal. Niet bepaald een aanbeveling maar desondanks best lekker.
De kok houdt van een stevige smaak en dat beviel me wel. De roerei bij het ontbijt was zelfs het beste dat ik ooit in een hotel heb genoten. Smeuig!
Redelijk geprijsd ook en dus best een aanrader.